مادر من

 

مادر

زیبایی، همه اقتدارش را ازتووام دارد. توشکوه وشیدایی وشکوفایی را زندگی کرده ای ونام بلندت درنجابتِ وجود، جاری است.

ای قصیده رنج، ای گنجینه اشک،ای بی رشک، ای بلندآشیانه ترین عنقای عشق،ای شرافت مجسم، ای اراده روینده، ای باغبان بوستان های ِ شعر، ای پروراننده شاعرانه ترین خطابه های ِ عاطفه ، ای لالایی سرای ِگوشه های محزون شب، ای ردیف شناس موسیقی ملکوت، ای مادر...

مگر چشمی چون چشم تومی تواند به حقیقتِ رویش بنگرد و دستی چون دست تومی تواند نورستان ِ معرفت راآبرومند کند؟ وقتی غنچه هادرشمیم ِ شعف آفرین ِ تومی رویند وسالکان ِ صهباشناس ِصانع ، دربرابرسلوکِ بی منتهای تو، سرسپاس فرودمی آورند.

هرکه گل می پرورد تورامی شناسدوهرکه نوای بلبل ِبی تابی رابرای به جاآوردن سنت ِعاشقی بهانه می سازدباتوازژرفای ِجان آشناست.

ای مادر؛ ای قهرمان ِ میادین روح ،ای وادی شناس ِطور دلدادگی، زمانی که مردمان ِزیراین گنبدلاجوردین باهمه وجودبه پاسداشت ِحرمت تواقتداکنند، دیگردرون هیچ سرزمینی، مینی از" منیت" نخواهد بود. براستی اگرمی بینیم که اوراق" مصیبت نامه"   انسان ِامروزتابدین حد برهم انباشته شده وبوستان های جان، تهی ازنغمه های جانان گردیده، باید بپذیریم که بی گمان، فرزندان، نتوانسته اندبررشته انس مادری وفاداربمانندورموزِآموزه های تورادست آموزِهرروزه خودکنند.

ای مادر؛ اگربیایدآن روزی که جان ِانسان گهواره محبت شود، به یقین هیچ گلی تشنگی نخواهدکشید وهیچ چشمه ای خشک نخواهدشد.

دریغ وصددریغ که بشر، هرروزکه می گذرد، درانحنای ِشتاب آلوده زیستن ِ مسطح خود، بیش ازپیش مادر خودراگم می کنند وبه کج راهه های سردرگمی می رسد. هرروزبی رخصت مادران،آشیانه های شریف راستی فرومی ریزدومعنویت دربی مهری دروغ، پژمرده می شود.

اگرروزی نگاه مادرانه به حقیقت انسان فروریزد وظلمتستان ِ بی سپاسی، اجازه طلوع به هیچ یاسی راندهد،گل های محبت راسرمامی زند واندوه، چون کوه، میان انسان ودلش خواهدنشست. پس کاری نکنیم که چینی دل مادر، ترک بردارد وگرنه درهربوم وبر، زهر ِقهر بهار را خواهیم چشید

(دوستان متن بالا از یک گروه گرفته شده بود)